Bazylika Kolegiacka

św. Mikołaja Bpa w Grudziądzu

 
 
          Tym samym Grudziądzka Bazylika dołączyła do wielu świątyń tej rangi mających swój herb jako znak własny używany w parafii: na pieczęciach, szatach, sprzętach, sztandarach, plakatach, korespondencji itp. oraz dla jej oznaczenia również przez inne podmioty za zgodą proboszcza. Nasz herb został wykonany przez toruńskiego artystę plastyka Pana Lecha Tadeusza Karczewskiego autora wielu herbów samorządowych i kościelnych. Projekt nadzorował znany heraldyk, wykładowca Instytutu Historii i Archiwistyki UMK Prof. Dr Hab. Jan Wroniszewski. A oto opis herbu autorstwa Pana Profesora Jana Wroniszewskiego:
 
          „Herb mieści się w polskiej tradycji znaków kościelnych, gdzie najczęściej spotykamy odniesienia do patrociniów poprzez prezentację pełnych postaci świętych, względnie ich atrybutów. We współczesnej heraldyce, czerpiącej z tego źródła, odpowiednią treść uzyskuje się albo przedstawiając postaci świętych w konwencjonalnej, właściwej im formie ikonograficznej, albo – jak w przypadku herbu bazyliki grudziądzkiej - poprzez heraldyzację wyobrażeń z konkretnych zabytków związanych ze świątynią. Herbom świątyń podniesionych do rangi bazyliki mniejszej może towarzyszyć umbraculum jako oznaka tego tytułu. We współczesnej heraldyce kościelnej często spotykanym elementem herbu jest dewiza umieszczana na wstędze pod tarczą herbową. Dotyczy to zarówno osobistych herbów przedstawicieli episkopatu, jak również instytucji (zakonów lub poszczególnych kościołów). W polu srebrnym od prawej strony tarczy stojąca postać Najświętszej Maryi Panny z Dzieciątkiem, w szatach błękitno-czerwonych, z gwiazdą dziesięciopromienną na prawym barku i złotym nimbem wokół głowy. Postać Jezusa w szacie czerwono-złotej, ze złotym berłem w lewej dłoni, prawicą w geście błogosławieństwa i złotym nimbem wokół głowy. Od lewej strony tarczy stojąca postać św. Mikołaja w szatach czerwono-złotych, srebrnym omoforionem o czarnych krzyżach, czerwonej mitrze o obszyciach i taśmach złotych, ze złotym nimbem wokół głowy, ze złotym pastorałem wspartym na lewym ramieniu, trzymający na lewej dłoni Księgę, na której na srebrnej misie trzy złote jabłka. Za tarczą umbraculum. Pod tarczą, na białej wstędze z czerwonymi krzyżami kawalerskimi na zakończeniach dewiza: MAGNIFICAT ANIMA MEA DOMINUM.  Napis majuskułowy czarny, jedynie litery inicjalne słów MAGNIFICAT oraz DOMINUM czerwone i o większych rozmiarach.”
 
          Pozwolę sobie dodać, że postać Maryi nawiązuje wprost do wizerunku Matki Bożej Łaskawej widzianego bez sukienek wotywnych, natomiast postać św. Mikołaja Bpa nawiązuje wprost do obrazu patrona znajdującego się w ołtarzu głównym do 1945 roku, a obecnie w tylnej części nawy północnej świątyni. Obie te postacie przypominają o splatającym się w tym miejscu od wieków kulcie Świętej Bożej Rodzicielki i Świętego Biskupa Mikołaja. Kulcie, którego celem jest zawsze uwielbienie Boga o czym przypomina napis na szarfie.